Zwadderich

Eind September, en toch werd ik gewekt door de zon die mijn appartement binnen scheen. En dit al om negen uur in de ochtend.
'Een apartement? Ben je niet goed in je hoofd? Je bent een Malfoy!
Mijn vader kon zijn verbazing niet op toen ik hem dit, deze plek, had laten zien voor de eerste keer. Een één slaapkamer appartement, een klein balkon, de keuken en woonkamer die in elkaar overliep en een badkamer met een wasbak en een inloopdouche. Meer had ik niet nodig, of dat was mijn gedacht. Natuurlijk dacht hij er anders over. Een vijfkamer huis, met elks hun eigen badkamer, waarbij ik minstens twee bediende nodig zou hebben om het te onderhouden.
Maar ik was trots geweest, en mijn moeder ook trouwens. Toen ik mijn spaarrekening had leeg gemaakt, om deze kleine plek te kopen voor mezelf, en dat op mijn achttiende. Een plek voor mezelf, van mezelf en niemand die rond mijn oren zou zeuren dat ik misbruik maak van het geld van mijn ouders.
Ik had er hard genoeg voor gewerkt, lang genoeg voor gespaard. Want mijn zwerkbal carriere was begonnen op de bank, met maar één wedstrijd dat ik mee had mogen doen, aan een minimum loon.
Maar ik had geknokt, gevochten, niet opgegeven en mijn spaarrekening begon zich al terug aardig te vullen. Vooral toen ik de basisplaats in het team had kunnen winnen, en vorig seizoen nog tot één van de beste spelers was verkozen. Tot die blessure. Een jaar! Een heel seizoen. Geen trainingen, geen wedstrijden. Alleen maar therapie om de blessure die zelfs met magie niet op te lossen was, zo snel mogelijk weg te krijgen. En Hogwarts.
Ik had een inkomen nodig als ik niet van mijn ouders hun geld wou leven. Mijn moeder had een job aangeboden op het ministerie. Maar deze had ik vriendelijk geweigerd. Ik kon het zo al horen: Hij komt er alleen maar binnen omdat hij de zoon van de minister is.
Nee, ik moest zelf wat vinden. En toen kreeg ik de brief van McGonagall. Nu ze de school onder haar duim had, was er veel veranderd. En ondanks dat ik tot twee jaar geleden er nog had gezeten, en haar kantoor één van mijn vaste plekken was met al het strafwerk, had ze mij een aanbieding gedaan. Er kwam een vacature voor potions kwijt. En met iemand die een professionele carriere in zwerkbal had, kon ik er ook nog eens bij nemen dat ik daar Slytherin kon gaan trainen. Geen droomjob. Het betaalde goed. En het was maar een jaar.
"Waarom ben je wakker?"
Ik keek naast me. Slaperig opende Lorelei haar ogen. Drie maand geleden was ik haar tegen het lijf gelopen op een prive evenement, waar ze door haar carriere als model was binnen weten te komen. Sindsdien waren we een 'ding'.
"Ik moet gaan."
Het besef leek plots te komen.
"Je moet naar Hogwarts?"
Ze had er heel lang over gedaan om mij te overtuigen van het voorstel van mijn vader. Verkoop je appartement en kom gewoon weer naar huis tot je weer kunt spelen.
"Je wist dat deze dag ging komen."
"Nou en?" Ze was plots heel wakker, en niet blij. "Je kunt nog altijd terug. Een jaar! Weet je hoe lang dat is Scorpius?"
"Twaalf maand?"
Antwoordde ik sacrastisch en stapte met mijn naakte lichaam uit bed.
"Ik kan niet mee, dat weet je ook. Hoe zit het dan met ons?"
Ze zat rechtop in bed. Ook zij was nog naakt na gisteren nacht. Maar ik zuchtte gefrustreerd.
"Gaan we hier weer over beginnen? Weekends, Lorelei. Ik ga niet voor goed weg. En trouwens, wat dan nog als ik het voorstel van mijn vader had aangenomen? Je gaat zelf een maand naar Parijs voor een opdracht. Dan hadden we alsnog niet bij elkaar geweest."
"Ik wil niet dat dit ons einde is."
Ik raapte wat kleren bij elkaar van de grond. De meeste had ik al weg gestoken in de koffer.
"Dat is het ook niet."
Maar hoeveel was daar van waar? Hoe lang zouden we het redden? Morgen vertrekt ze zelf naar Parijs. Dat is al een maand. Vervolgens alleen de weekenden?
"Scorp, nee."
Ze moest de uitdrukking op mijn gezicht hebben gezien.
"We redden het wel, oke?"

Het groene haardvuur knetterde nog na, toen ik de haard uitstapte. Het kantoor van McGonagall was nog niets veranderd. Maar het was fijn om er eens te zijn zonder dat er strafwerk op de loer lag. En het was fijn dat ik de haard had mogen gebruiken, want geen haar op mijn hoofd dat er aan had gedacht de trein te nemen om hier te komen.
"Scorpius Malfoy! Jij gaat niet vliegen naar school! Je zit met een blessure"
Dat was mijn bedoeling geweest, als moeder er geen stokje voor gestoken had. Ik was dan misschien wel achttien, woonde alleen, en mijn moeder mocht dan wel klein zijn. Maar wanneer Ariana Malfoy die toon opzette, dan was er geen ruimte voor discussie. Meestal moest ik er mee lachen. Want vaak dacht vader dat hij de broek aan had, maar als het er op aan kwam. Iedereen zou voor haar kruipen, vooral als de voor- en achternaam in dezelfde zin gebruikt werd.
"Fijn om je hier eens te zien, zonder dat ik je rollen perkament moet laten vol schrijven met de schoolregels."
Ook McGonagall was nog geen haar veranderd op die twee jaar. Jeetje, was het al zo lang geleden? Het leek net gisteren dat ik hier voor het laatst de deur uit liep.
"Ja, het is heel wat."
"Ik hoop dat je hier goed hebt over na gedacht? Ik wil niet na twee maand al op zoek gaan naar iemand nieuw."
Ik schudde mijn hoofd. Ik had er inderdaad goed over na gedacht, en dat moest ook wel. Ik was gekend hier op school. Ik had mijn wilde jaren hier gehad en een naam waar ik toen der tijd trots op was. De dingen die ik met Albus heb uitgestoken, de meiden die ik heb geneukt. Waaronder ik sommigd nu les moest gaak geven.
"Voor sommige ben je hier een idool sinds je carriere."
We liepen door de gangen. Leeg, het hele kasteel was nog leeg. Als ik het goed voor had was de trein net uit Londen vertrokken.
"Je hoeft je nergens zorgen over te maken." Verzekerde ik haar.
"Ook niet over- de meiden?"
Haar lippen waren in een strakke streep. Heel duidelijk dat ze hier liever niet over wou praten, maar ze het blijkbaar toch ter spraken moest brengen.
"Ook niet over de meiden. Ik denk dat jij ook weet dat ik een vaste vriendin heb? En daarbij, het zou heel fout zijn, toch?"
Ik dacht na over alle meiden die ik had gehad, en hoeveel er nu nog op school zouden zitten. Er waren er wel een aantal. Lucy, Micaele... ik ging een hele lijst af in mijn hoofd.
"Wat ik je eigenlijk wil zeggen, Scorpius-" we kwamen aan in de vleugel van het kasteel die gereserveerd was voor de docenten. "Noemi is vorig jaar gezakt. Ze zal haar zevende jaar over doen."
Noemi. Noemi Zabini.

De regen viel met bakken uit de lucht. Mijn zwerkbal gewaad doorweekt, onder de modder.
"Het is niet erg. Je hebt fantastisch gespeeld."
Een sarcastische lach ontsnapte.
"En dat zeg je ook alleen maar omdat jouw afdeling de beker gewonnen heeft."
Noemi beet onschuldig op haar lip. "Je kunt het mij niet kwalijk nemen. Maar het maakt jou niet minder leuk."
Hoe ze daar stond. Ook helemaal door weekt. Iedereen was na de wedstrijd meteen naar binnen gevlucht. Maar Noemi niet. Ze had de tijd genomen om mij op te wachten.
"Je hebt geluk dat ik je ongelofelijk sexy vindt."
Ondanks de regen straalde ze. Alsof ze er helemaal niets van voelde. Haar ogen straalden, haar mond in een glimlach die niet van haar gezicht leek te verdwijnen. Ik tilde haar op, draaide haar in het rond en zoende haar vol op de lippen. Het was onze eerste zoen, eerste echte zoen. Niet het soort vol passie en verlangen, waarbij je naakt in bed zou belanden. Nee, de soort zoen die vertelde dat je verliefd was, ook al probeerde ik het te onderdrukken.

Ik probeerde de herinneringen uit mijn hoofd te zetten, toen ik de deur achter mij sloot en mijn koffer op bed smeet. Meteen vloog deze open, de kleren in het rond, rechtstreeks de kleerkast in. Ik houd van magie. Gelukkig had McGonagall rekening gehouden met de wensen van mijn kamer.
Er moest een kingsize bed in kunnen. Eigenlijk was dat ook het enige wat ik verlangde. Een prive badkamer had elke leerkracht, daar moest ik niet achter vragen. Ik liet me op bed vallen en sloot mijn ogen.

"Dit kun je niet maken!"
Iedereen in de gang draaide zich om door Noemi die de volume van haar stem niet onder controle had.
"Valt er wat te zien?" Snauwde ik. Meteen werden hoofden terug omgedraaid en liepen ze allemaal verder naar hun bestemming.
"Noemi." Ik wreef met mijn hand over mijn voorhoofd, alsof er een bonsende hoofdpijn was komen opzetten.
"Scorpius."
De tranen stonden in haar ogen. Ik had haar vader, die op het begin niet achter onze relatie had gestaan, nog zo beloofd haar hart niet te breken. Gelukkig stond ze niet steeds thuis aan de deur wanneer het er weer eens tegen zat. Dan had ze er elke week gestaan.
"Noemi, maak dit niet moeilijker dan het is, oke? Jij gaat naar je zevende jaar. Ik ga van school. Ik ga mij op zwerkbal storten. Dit- dat wat wij hebben." Ik schudde mijn hoofd. "Het spijt me, oke?"
"Dit kun je niet maken! Ik houd van je. En ik weet dat jij van mij houdt! Zeg het dan, zeg het dat je niet van mij houdt."
Ik beet op de binnenkant van mijn wang en slikte een brok in mijn keel weg. Ik maakte mijn gezicht staal hart, geen enkele emotie die ze zou kunnen zien in mijn ogen.
"Ik houd niet van je. Het is over."
En ik liep weg.

Ondanks dat onze ouders zeer goed bevriend waren, was het de laatste keer dat ik haar had gezien, twee jaar geleden. Het moment dat ik ook mijn eigen hart had gebroken. Ondanks onze wekelijkse ruzies, ondanks dat ik mezelf had voor genomen niet verliefd te worden, niet van haar te gaan houden, was het toch gebeurd. Noemi Zabini. Mijn eerste grote liefde.
Het was de laatste schooldag geweest en ik was mij sindsdien volledig op zwerkbal gaan concentreren, dat ze al snel nog maar een vervaagde herinnering was geworden. Oh, wat had haar vader mij gehaat toen hij zijn dochter gebroken had gezien. Omdat ik de belofte die ik had gedaan niet had kunnen houden. Het was pas na een goed gesprek met Blaise dat hij tot bezinning was gekomen en had begrepen waarom ik het had gedaan.
Ik had geen tijd voor een relatie. De afstand. Het zou na de kortste keren kapot zijn gegaan tussen ons. Ik had haar alleen de lange pijn gespaard.
Ik dacht plots aan Lorelei. Dezelfde situatie. Natuurlijk wist ik dat we dit niet zouden redden. En ergens diep vanbinnen moest ze dat ook weten.

Gisteren avond was zacht uitgedrukt, vreemd. De sorteerhoed, de voorstelling van de docenten, de nieuwe. Ik schudde mijn hoofd omdat ik nog steeds het ongemak voel dat het met zich mee had gebracht. Al de starende blikken. Oke, ik was het gewoon geworden. Interviews, handtekeningen, mijn hoofd dat op de voorpagina van de ochtendprofeet stond. Het hele gedoe rond mijn blessure. Maar dit was van een heel ander kaliber geweest. De starende ogen van de personen waar ik een groot deel van mijn schooltijd mee had door gebracht.
Ik had mijn uiterste best gedaan mijn aandacht niet over de tafel van Gryffindor te laten gaan. Maar Noemi, die tot gisteren nog een vage herinnering was, was plots heel erg in leven.
Plots herinnerde ik mij de brief die ik van haar moeder had gekregen, vlak na dat ik deze baan had aangenomen.
Ik had toen geen tijd gehad de brief te lezen. Deze aan de kant geschoven, en compleet vergeten dat hij nu nog steeds ongelozen op het bureau in mijn appartement lag.
Maar ik moest hem niet meer lezen. Toen mijn blik die van Noemi vond, wist ik wat er had in gestaan. Ze was er nog. Hier, op school. En de reden dat ze was gezakt voor haar zevende jaar? Geen idee.
Ik had heel lang niet meer aan gedacht, al helemaal niet meer toen Lorelei in mijn leven kwam. Noemi was compleet vergeten. Verwerkt. En nu?
Voor heel even had ze terug gekeken, de hele zaal over, recht in mijn ogen. En oude emoties kwamen op dat moment te boven.

"Zijn we compleet?"
Vandaag was ik op gestaan en had mezelf meteen die trap onder mijn kont gegeven dat ik hier was als leerkracht. Geen student. Geen drama. Geen oude liefdes. Gewoon om een jaar te overbruggen en de kost te verdienen. Negentien, en ik stond voor een lokaal vol zevende jaars.
"Dit is gestoord Scorp."
Een zevende jaar uit Slytherin. Ik deed mijn best om hem geen gelijk te geven. Geen leerling. Het was vreemd, ontzettend vreemd. Maar ik moest mezelf voor houden dat ik deze mensen niet kon behandelen zoals ik in mijn schooltijd had gedaan.
"Meneer Malfoy zal ook wel lukken zeker?"
Het lokaal was stil, zo stil dat je een muis had kunnen horen lopen. En ik deed vooral mijn best niet de kant van Gryffindor op te kijken. Uit mijn ooghoeken had ik opgemerkt hoe ze een plaats helemaal achteraan in de hoek had opgezocht.
"Dus, geen gratis tickets voor een wedstrijd? En je zult vast ook geen date regelen met een vriendin van jouw vriendin?"
Ik probeerde een zuchtende irritatie tegen te houden. Oke ja, ik had mij er op voorbereid dat dit wel eens kon gebeuren.
"Kunnen we beginnen. Of hebben jullie allemaal zin de eerste dag al na te blijven?"

Oke, het was de eerste dag, de eerste les. Theorie was belangrijk. Maar ik had ze meteen aan het werk gezet met een herhaling van het zesde jaar. Dit drankje kon haast niet mislukken. En het leek mij de beste manier om even tot mezelf te komen. Ik had me op veel kunnen voorbereiden. De lessen, de leerlingen, de vragen die ik zou krijgen. Maar Noemi, nee.. op haar had ik mij nooit kunnen voorbereiden. Had ik die verdomde brief van haar moeder nu maar gewoon gelezen. Dan had ik deze job vast nooit aan genomen en wat dan? Toch werken bij mijn moeder? Het idee van mijn vader aanvaarde, waar mijn vriendin zo op aan het aandringen was? In ieder geval, ik was hier nu. Ik had McGonagall beloofd dat ze niet op zoek moest naar een nieuwe docent. Dus ik zou gewoon door deze zure appel heen bijten.
"Ik ben klaar."
Voor het eerst in twee jaar hoorde ik haar stem. Iedereen zou denken dat er niets aan de hand was. Maar ik kende Noemi. Ik hoorde de hapering in haar stem. Hadden haar ouders haar hier niet voor gewaarschuwd? Of hadden ze gehoopt dat ik de job niet zou aannemen? Of misschien hadden ze er geen kwaad in gezien, omdat ze alles had verwerkt?
"Wat doe je nog op school?"
Het was de bedoeling om haar toverdrank te beoordelen. Maar van deze zag je al op verre afstand dat hij helemaal perfect gemaakt was.
"Volgens mij moet je mijn toverdrank beoordelen."
"Noemi."
"Ja, professor?"
Ik kneep mijn lippen stijf op elkaar. Een zucht die er via mijn neus uit kwam.
"Dit is herhaling van het zesde jaar, juffrouw Zabini. Ik had verwacht dat je het wel al zou kunnen?"
"Wat?" Fluisterde ze tussen haar tanden door, vol ongeloof "Deze is helemaal perfect!"
"Wie is hier de leerkracht? Acht uur, mijn kantoor."

Wat had ik gedaan? Natuurlijk was haar drank perfect in orde, en dat wist ze zelf ook. Ik had geen enkele reden haar naar mijn kantoor te laten komen. En toch... verdomme. Waar had ik mij ingewerkt? Nog maar vijf minuten. En in die tijd begon ik te twijfelen of ze daadwerkelijk zou komen of niet. Ze had geen reden hier te zijn, dat wist ze ook. En ik zou het haar niet kwalijk nemen als ze gewoon niet zou komen opdagen.
Het begon donker te worden, de regen die zachtjes op de raam tikte. Maar het was niet dat wat mijn aandacht trok. Een uil, Lorelei haar uil. Met een brief aan haar poot. Ik opende het raam, het was nooit een sociaal beest geweest. Het moment dat ik de brief had over genomen was het beest alweer de stormachtige lucht in verdwenen.
De kaarsen brandde op mijn bureau, het enige licht hier in het kantoor. En ik verbrak de zegel van de brief. Meteen viel er een foto van haar uit, aan een verlichte eifeltoren, die ik naar de rand van mijn bureau schoof.
Hey babe,
Begon ze haar zin. Mijn ogen gleden over de letters gevormd tot zinnen. Hoe Parijs geweldig was. Hoe graag ze wou dat ik bij haar was om te genieten van de stad van romantiek. Ik was in de brief verzonken, ook al ontbraken de vlinders in mijn buik. Iets wat de laatste weken al was verdwenen, maar nog niet had durven toe geven aan mezelf en zeker niet aan haar. Zelfs zonder na te denken had ik de klop op de deur beantwoord.
"Stoor ik?"
"Noemi." Ik keek op van de brief. Hoe had ik haar in vijf minuten kunnen vergeten. Maar ze bleef me zwijgend, vragend, aan kijken.
"Oh. Nee. Nee." Ik leg snel de brief weg.
"Ze is knap."
Ik volgde haar ogen, naar de foto die nog steeds op de hoek van mijn bureau lag.
"Euhm. Ja." Ik nam snel de foto en stak deze in de bovenste lade van mijn bureau.
Ja, Lorelei mocht er zeker weten zijn. Vorige maand nog uitgekozen voor 'het koppel van het jaar'. Maar desondanks de seks, de dates en etentjes, leek onze relatie puur gebasseerd op de media. Er was geen spraken van romantiek of passie.
"Waarom ben ik hier, Scorpius? Ik neem aan niet voor strafwerk?"
Ik schudde mijn hoofd. "Wat doe jij hier? Op school."
"Ik was gezakt." Ondanks dat er een stoel voor mijn bureau stond, nam ze niet de aanstalte om te gaan zitten.
"Dat weet ik. Waarom?"
Ze schudde haar hoofd. "Dat zijn je zaken niet." Hoe moest ik dit doen? Wat was ik zelfs aan het doen? Het was duidelijk dat ze niet wou praten. Niet met mij.
"Verder nog iets? Want dan laat ik je alleen met je brief." Ze gaf een knikje richting het opgevouwen papier. Juist ja, de brief van Lorelei. Ik was deze al compleet vergeten.
Ik schudde mijn hoofd. "Je kunt gaan".

"Je bent een lul, Scorpius Malfoy!"
"Oh, ben ik de lul? Misschien moet jij maar eens in de spiegel kijken wat voor een idioot je bent!"
Voor de zoveelste keer sinds we samen waren, was er weer maar eens een discussie aan de gang. Het begon met iets klein, iets onbenullig. Maar al snel werd er van een mug een olifant gemaakt en ging het naar schreeuwen. Ik denk niet dat iemand van ons twee nog wist waarom het nu net was begonnen. Nee, we waren gewoon gefrustreerd, en alle twee even koppig.
"Kan het hier wat stiller?" Mijn moeder zwaaide de deur van mijn slaapkamer open. "Het maakt me niet uit hoe. Maar jullie kunnen er maar beter voor zorgen dat dit wordt opgelost. Als je vader wakker wordt, dan hang je Scorpius! Je weet hoe hij is." Boos smeet ze de deur dicht.
Noemi en ik keken elkaar aan. Haar armen had ze nog steeds koppig over elkaar heen geslagen. Maar het schreeuwen was wel gestopt. Vijf seconden gingen er voorbij, tien seconden. En hoe langer ik naar haar keek. Hoe meer en meer het mij begon op te winden. De energie die nu tussen ons in zat. Het knetterde, en niet alleen van de ruzie.
"Wat?" Ja, ze was nog steeds boos. Dat was ik ook. Maar desondanks klonk haar stem zachter.

Ik liep naar haar toe, zonder wat te zeggen en nam haar hoofd tussen mijn twee handen. Mijn lippen die de hare vonden, en zonder dat onze ruzie was uitgepraat zoende ze mij terug. Ik trok haar topje van haar lijf, dat in twee stukken en helemaal kapot op de grond viel. Haar kante bh vormde haar borsten perfect, maar ook deze moest uit. En wel nu. Haar tepels waren hard en zonder enige waarschuwing draaide ik haar om. Duwde ik haar met haar buik tegen het raam van mijn slaapkamer dat van de grond tot het plafond reikte, en trok haar string van onder haar rokje vandaan. Met één hand opende ik mijn broek, en trok deze gelijkertijd met mijn boxershort naar beneden, terwijl ik met mijn andere hand haar haren vast nam en haar hoofd naar achteren trok. Haar ogen stonden vol vlammende passie, toen mijn handen afdwaalde naar haar borsten, mijn duimen die met haar tepels speelde, en ik met een harde stoot achter in haar binnen kwam.
"Houd je stil. Je hebt mijn moeder gehoord."
Het was een bevel. Een bevel dat ze nu wel moest opvolgen. Mijn ene hand greep zachtjes naar haar keel. Terwijl mijn andere naar beneden gleed en ik met mijn duim haar clitoris stimuleerde, en met mijn wijs- en middenvinger naar binnen ging.
Haar benen voelde ik al zwak worden. Dieper. Harder. Het was de eerste keer dat we het zo deden. Dat ik haar anaal aan het nemen was. Maar ze gaf geen kick van pijn. Het enige wat ze liet merken was de kreun van verlossing, toen we op het zelfde moment klaar kwamen. Mijn vingers met haar afscheiding op.
"Likken."
Opnieuw een bevel. Die ze, terwijl ze in mijn ogen keek, met alle plezier op volgde.

Verschillende leerlingen groette me in de gangen, dat ik beantwoorde met een knikje. De droom, de herinnering, zinderde mij nog diep na. Ik had extreem weinig nodig gehad, om mij van de erectie te verlossen in de koude douche. Maar zelfs de koude stralen hadden niet geholpen de beelden van mijn netvlies weg te halen. Daar kwam ook nog eens bij dat de eerste lesuren bestonden uit de eerste en tweede jaars en ik mijn aandacht extra hard bij de leerstof moest houden.
"Scorpius Malfoy."
Verdomme, wat moest zij nu weer? Wat deed ze hier. Moest ze geen ministerie runnen? In haar op maat gemaakte pak liep mijn moeder op mij af.
"Ik had gedacht dat je nog even thuis zou passeren. Maar blijkbaar moet ik mijn zoon op zoeken op school."
Net als de oude tijden, mompelde ik binnensmonds.
"Misschien heb je tijd om samen te lunchen?"
Lunchen met mijn moeder? Ik stond er niet voor te springen. Maar om nu tijdens de lunch op school te blijven. Nee.

"Scorpius, ik vroeg je wat."
"Hm?" Verstrooid keek ik op, terwijl ik een kleine slok van de wijn nam. Mijn caesersalade was al helemaal door prikt, terwijl ik er nog geen hap van had genomen.
"Ik vroeg hoe het gaat tussen jou en Lorelei. Ze stond prachtig in de ochtendprofeet."
"Oh." Mompelde ik. Door mijn hoognodige verlossing van deze ochtend was ik te laat geweest voor mijn eerste les. Gelukkig waren het de eerstejaars, die nu nog geduldig waren. Maar door de drukte van vandaag, had ik nog niet de tijd gehad de ochtendprofeet te lezen. "Ik heb nog geen tijd gehad te kijken. Maar alles gaat goed."
Antwoorde ik.
"Mag ik je wat vragen?" Ik beet op mijn lip. Maar ze knikte.
"Waarom is Noemi op school?"
"Dat heeft Sapho je toch verteld in de brief?"
Ik zuchtte. "Ik heb die brief nooit gelezen. Ik had het zo druk, dat ik het compleet vergeten was."
"Oke, Scorpius. Noemi doet haar laatste jaar opnieuw omdat ze gezakt is. Haar zevende jaar was- was niet goed. Ze had het heel zwaar, na jullie breuk. Ze had moeite met het te verwerken, dat ze het slecht deed op school."
Een schuldgevoel kroop naar boven.
"Het is pas sinds Juli dat ze eigenlijk... het nieuws van jou en Lorelei hakte er ook zwaar in. Maar sinds Juli lijkt ze het verwerkt te hebben."
Twee maand? We waren al twee jaar uit elkaar. Heeft het haar zo lang geduurd?

De lunch met mijn moeder weegde zwaar op mijn maag. En dat kwam niet door het eten of de wijn. Maar ik voelde een schuldgevoel omhoog komen. Moest ik mijn verontschuldigingen gaan aanbieden? Maar het was twee jaar geleden, twee jaar! En al bij al, had ik er zo slecht mee gedaan? Oke, ik had het misschien op een andere manier kunnen doen, een betere. Maar ze was zo emotioneel dat moment. Ik kon haar tranen toen niet aan zien, ik kon haar gebroken stem niet horen. Dat het voor mij gemakkelijker was geweest het te doen op de manier dat ik het had gedaan. Hard en ijskoud. En het is ook niet dat ik mij niet kut had gevoeld. Dat had ik zeker wel. Vooral de eerste twee weken was het ook zwaar voor mij. Maar ik had al snel mijn afleiding.
"De training zit er op."
Ik kon mijn gedachten er niet meer bij houden, en ik begon pijn te krijgen. Oké, in principe mocht ik ook niet vliegen. Maar het gedacht dat ik van beneden instructies moest roepen, bezorgde mij al spontane keelpijn.
Het was de beuker geweest tijdens die ene wedstrijd. De drijvers waren niet snel genoeg, waardoor de agressieve bal zo hard tegen mijn bezem terecht was gekomen, dat het voorste deel afbrak en het een diepe, harde val naar beneden was.
Mijn botten hadden ze snel kunnen maken, daar had ik geen last meer van. Maar het was mijn rug die voor de pijn zorgde. En dat was wat ik nu begon te voelen.

Gelukkig had de manager van het team er op gestaan dat ik mijn persoonlijke fysiotherapeut zou hebben, ook op school. Waardoor ik nu een bezoek aan de ziekenzaal had.
"Je mag dan ook niet vliegen."
Ik rolde met mijn ogen.
"Het is anders moeilijk training te geven van op- auch!" Kreunde ik. "Van op de grond." Vulde ik mijn zin aan.
"En ik denk niet dat de club blij gaat zijn als je langer dan een seizoen uit bent."
Oke, daar had hij ook een punt. Maar wat moest ik dan? Het vliegen zat er in, ik kon niet zo lang zonder. Al zeker niet nu ik Slytherin nog eens naar een beker winst moest brengen.
"We kunnen je therapie misschien wel verhogen." Zuchtte hij uiteindelijk. "Niet alleen op Maandag en Donderdag. Maar Zaterdag en Zondag ook nog."
"Ja, is goed."
Ik stond recht en deed mijn shirt terug aan nu mijn rug was behandeld. Dan moest ik maar tegen Lorelei de harde waarheid zeggen. Dat de weekends ook niet door konden gaan. Dat dit, wat we hadden, gewoon niet verder kon omdat we met twee ons druk leven hadden. En het was wel duidelijk dat er momenteel in onze levens geen plaats was voor een vaste relatie.

Bij het verlaten van de ziekenzaal liep ik tegen iemand op. Mijn gedachten zaten overal en nergens, dat ik niet door had dat er net iemand de ziekenzaal wou betreden. Maar de persoon deed een stapje achteruit.
"Noemi."
Verbazing. Gemompel. Ze ondersteunde haar arm, waar een diepe snee in zat.
"Professor."
"Wat is er gebeurd?"
Ik bekeek haar arm. De snee was diep, maar leek niet zo erg dat er wat beschadigd leek te zijn.
"Verzorging van fabeldieren. Mag ik?"
Ze trok haar arm terug uit mijn greep. En nog zonder mij een keer aan te kijken liep ze verder de ziekenzaal binnen.

Ik dacht dat het geklop uit mijn droom kwam, maar niets was minder waar. Mijn ogen waren open, ik was er zeker van dat ik niet sliep. En toch bleef het geklop op mijn deur verder gaan.
Ik veegde de slaap uit mijn ogen, ook al had dat niet het gewenste effect en deed snel een trainingsbroek aan over mijn naakte onder lichaam.
"Lorelei?"
Ik moest echt aan het dromen zijn. Maar toch kwam ze vrolijk binnen gehuppeld. Ik staarde nog een paar seconden verbaasd in de verlaten vleugel van het kasteel. Muisstil, overal. Buiten hier en daar een geest of twee dat het te bont aan het maken waren.
"Wat doe je hier?"
"Nou, we zouden in het weekend toch bij elkaar zijn? Minerva was zo vriendelijk dat ik de haard heb mogen gebruiken."
"Het is-" ik liet mijn blik naar de klok aan de muur gaan. "Half één."
Ze knikte vrolijk. "En dat betekent dus dat het al Zaterdag is. Weekend."
Ik kreunde slaperig. Ik had hier geen zin in, omdat ik hier niet op had gerekend. Ik was nog niet begonnen aan de brief die ik voor haar zou schrijven, omdat ik nog geen idee had gehad hoe ik het met haar moest uit maken. En nu ze hier stond, vrolijk en opgewekt. Niet wetend hoe ik mij voel.
"Ik heb je gemist."
Ze liep naar mij toe, en haar rood gelakte nagel gleed over mijn borstkas.
"Lorelei." Zuchtte ik. "Het is laat."
"Nou en? Het is niet dat je morgen les moet geven."
"Nou en? Ik was in slaap en jij komt mij storen alsof het heel normaal is dat je hier ongevraagd komt binnen vallen."
"Ongevraagd?" Ze liet haar hand van mijn borst vallen. "Ik ben je vriendin!"
"Dus? Als je van plan bent te blijven, wil ik nu gewoon gaan slapen."

Ik had vreselijk gedroomd. Mijn droom ging over Lorelei, die in het midden van de nacht voor mijn deur had gestaan.
Het was pas toen ik mijn ogen open deed, dat het besef kwam dat het niet een droom was geweest, maar de harde realiteit.
"Verdomme." Kreun ik binnensmonds. Dit kon ze niet maken. Ik stond hier echt niet voor te springen.
"Hey sexy." Ze opende haar ogen en drukte een zoen op mijn wang.
"Wat doe je hier?"
Ik kon beter met de deur in huis vallen.
"Aangezien je nog geen reactie op mijn brief had gegeven of je naar Parijs kwam dit weekend. Dacht ik jou te verrassen met naar hier te komen." Onderzoekend keek ze in het rond. "Het is hier zo anders dan Beauxbaton. Misschien is een rondleiding wel leuk?"
"Daar heb ik geen tijd voor." Ik sloeg de dekens van mij af en stond recht. "Ik moet naar de fysio. Daarom dat ik dit weekend niet kon komen. Omdat ik geen tijd voor je zou hebben."
"Dan ga ik toch gewoon met je mee?"

De therapie was nog maar net afgelopen, mijn rug voelde dan wel beter aan. Maar mijn humeur helemaal niet. De hele tijd had ze zitten kletsen, alsof ze al jaren bevriend was met de dokters die me verzorgde. Ook bij mij had ze de oren van mijn hoofd zitten kletsen, waarvan ik meer als de helft zelfs niet had mee gekregen. Waarschijnlijk ging het wel weer over mode, shoots, en hoeveel verschil er was tussen Hogwarts en Beauxbaton. In de gang werd Lorelei een aantal keren staande gehouden door mijn leerlingen, vooral meiden, die voor haar handtekening kwamen vragen. Ze genoot van de aandacht. En ik? Ik liep op de tippen van mijn tenen. Niet alleen door de borrelende frustratie, maar elke gang, elke persoon, had ik in het oog. Ik zou niet weten wat te doen als we nu tegen Noemi opbotste. Natuurlijk wist Lorelei van mijn eerste grote liefde. En ondanks dat ze nooit een foto had gezien van Noemi, wou ik deze confrontatie liever niet. Lorelei is een jaloers type. En ik had haar niet laten weten, dat zij nog op school zat.
"Scorpius." Ik keek op. "Waarom krijg ik steeds meer en meer het idee dat je niet wilt dat ik hier ben?"
"Nu niet." Niet in een gang vol leerlingen, met alle blikken op ons.
"Wat niet?"
"DIT!" Schreeuwde ik plots.

NOEMI

Het begon te schemeren. De zon die plaats maakte voor de maan, die zijn glinstering op het meer liet schijnen. In de verte kwamen wezens boven, amper zichtbaar met het blote oog. De staart van een zeemeermin die je nog net het meer weer in zag verdwijnen.
Ik zat tussen Scorpius zijn benen. Zijn armen rond mij heen, en zijn hoofd dat op mijn schouder aan het rusten was. Het was stil tussen ons en voor nu vond ik het niet erg. Als we nu zouden gaan praten, zou het dit magische moment verpesten. Af en toe drukte hij een zoen op mijn wang en ik kon alleen maar genieten en voor mij uit staren.
"Ik houd van je, Nemy."
Glimlachend draaide ik mijn hoofd een kwartslag zodat ik hem kon aan kijken, maar zijn ogen waren gesloten. Een zachte zoen gaf ik op zijn lippen.
"Ik houd ook van jou, Scorp."

De tranen stonden in mijn ogen toen ik wakker werd. Het was één van mijn favoriete momenten met hem, alsof we toen voor altijd zouden bestaan. Voor altijd samen zouden blijven. Als ik toen geweten had dat hij een maand later- de tranen die ik net had weg geveegd vulde opnieuw mijn ooghoeken.
En het werd er niet veel beter op. Toen ik uiteindelijk besloten had toch uit bed te komen, vanplaats mijn Zaterdag daar te besteden, werd er luid gepraat in de gangen. Lorelei was aanwezig op school, en zoals twee jaar eerder voelde ik mijn hart, dat net weer heel was, opnieuw breken.

"DIT! ONS!"
Het was mij een hele dag gelukt ze te ontwijken, al een geluk. Tot nu. De avond brak aan, de meeste waren al naar het diner. Maar ik dwaalde nog rond in de gangen, tot ik geroep hoorde van achter de hoek. Ik herkende de stem maar al te goed. Ik herkende zelfs de intonatie in de stem. Het beste van al was gewoon weg te gaan. Me om te draaien en te gaan eten, maar mijn nieuwsgierigheid nam het over toen ik mijn hoofd snel om de hoek stak.
Scorpius en... zij. Waarom deed ik mezelf dit aan? Maar het was geen vrolijk of romantisch tafereel zoals in mijn herinnering met hem, alles behalve zelfs.
"Dit? Ons?"
Ik ging bijna kokhalzen door haar liefelijke, zoetige stem.
"Ik kan dit niet meer, Lori." Hij had een bijnaam voor haar? "Ik- dit wat we hebben" ik zag hem zijn hoofd schudde. "Ik kan het gewoon niet meer."
"Maar-"
"Het spijt mij. Ik houd van je, maar niet op de manier zoals het zou moeten."
"Wat? En dit dan?" Ik keek toe hoe ze een ring van haar vinger haalde. Mijn hart klopte in mijn keel. Waren ze verloofd? "We zouden volgende week onze verloving aankondigen aan de pers."
"Daarom dat ik het nu doe. Het voelt niet goed om er mee door te gaan."
Als ze al moest huilen, liet ze er niets van merken.
"Weet je wat, Scorp? Donder op!" De ring kwam met een gekletter op de grond terecht en rolde zo mijn kant op. "Serieus, donder op."
De diamant op de grond blonk nog harder dan het felste licht. Hoeveel had deze ring wel niet gekost? Ik keek op. Lorelei was verdwenen, en Scorpius? Hij stond plots voor mijn neus.
"Nem- Noemi."
"Sorry." Piepte ik. "Het was niet mijn bedoeling om-" hij raapte de ring op, liet hem met een spreuk in vuur op gaan en liep mij zonder een woord te zeggen voorbij.

De hele Zondag was ik niet uit mijn kamer geweest. Oke, ik mocht haar dan nog gedumpt hebben, de liefde was er niet meer. Het maakte het daarom niet minder kut. Maar natuurlijk zou Lorelei haar zelf niet zijn, als ze zondag ochtend al niet meteen naar de pers was gestapt. Om te laten weten hoe 'zij' de persoon was die er een punt achter had gezet.
'Het waren twee mooie maanden, maar het ging zo snel. Die verloving... ik had meer tijd nodig. Wij hadden meer tijd nodig. En met twee bloeiende carrieres was de tijd er niet voor elkaar.'
Ik had uit frustratie de ochtendprofeet weg gesmeten en mij op de taken gestort die nog verbetering nodig hadden.
Ik negeerde de vele inkomende brieven. De pers. Mijn ouders. Waarschijnlijk wouden ze allemaal een woordje uitleg, mijn kant van het verhaal. Maar deze jongen hier had er geen behoefte aan gehad.
"Ik zweer het-" ik was het geroezemoes in mijn lokaal nu wel moe, ook al was ik zelf ook even afgedwaald geweest met mijn gedachten. "De eerst volgende die het durft zijn mond nog open te doen, mag voor de rest van het schooljaar nablijven!"
Plots was het stil. De angstige ogen van de derdejaars die mij aan keken omdat ik serieus was.
"Iemand er nog iets tegen in te brengen? Want volgens mij hebben jullie nog werk genoeg." Haastig gingen ze aan de slag en ik liet mij achterover aan mijn bureau zakken. Was ik ook zo irritant geweest?

Mijn lokaal liep leeg, en ik was blij met het uur tussen pauze. Geen gezeur en lawaai van leerlingen rond mij heen.
Ik trok de lade van mijn bureau open en daar zag ik haar. De foto van haar in Parijs, met een kushandje, was ik al totaal vergeten toen ik deze er uit nam. De twijfel kwam op zetten. Had ik er wel juist aan gedaan? Had ik er niet aan kunnen werken?
"Stoor ik?"
Haar stem klonk zacht, maar ik zou ze overal herkennen. Ze was getuige geweest van wat zich werkelijk had afgespeeld, niet de leugens in de krant.
"Je les start pas over een uur."
Noemi beet op haar lip. "Weet je, laat maar. Ik wou gewoon even zeker weten of alles oke was."
Zonder wat te zeggen maakte ik een gebaar dat ze binnen kon komen en met een zwaai van mijn staf sloot ik de deur achter haar, die in het slot viel.
"Het zijn maar leugens. Wat ze zegt, in de krant."
Alsof ik dat nog niet door had. Nee, ik mocht mijn frustratie niet op haar uit werken. Noemi had hier niets mee te maken. Of wel? Had ik deze stap ook nog gezet als al de herinneringen aan ons niet waren komen op spelen? Was ze dan uit mijn gedachten gebleven?
"Het spijt me. Van je-" opnieuw beet ze op haar lip. "Verloving."
Ik draaide met mijn ogen. Ja, verleden tijd. Toch? Verdomme Scorpius, waarom valt dit alles zo zwaar? Waarom voelt mijn hoofd zo vol aan zonder dat ik grip kreeg op mijn gedachten? Ik volgde Noemi haar blik.
"Ik moet hem nog weg doen."
Ik nam de foto, en zonder na te denken verscheurde ik deze.
"Weet je waarom ik hier nog echt ben?"
Ik knikte. "Mijn moeder heeft het mij verteld." Gaf ik eerlijk toe. Haar mond maakte als reactie aan 'o' gebaar.
"Noemi."
Ik kon haar blik niet lezen. Maar het was absoluut geen blijdschap. De twinkeling in haar ogen, die ik zo gewoon was om bij haar te zien, zat er niet in. Hoe lang was deze al verdwenen? Twee jaar? Was die twinkeling ooit terug gekomen?
"Ik weet niet of ik dit nu kan. Praten, met jou."
"Ik wou gewoon even zeker weten of alles wel goed was met je."
Ik stond recht. Mijn lichaam en hersens, daar had ik geen controle over. Ik wist zelfs niet wat ik deed.
"Nemy." Jeetje, wat was het lang geleden dat ik haar zo had genoemd. Ook zij leek er van te schrikken. Op amper tien centimeter stond ik van haar af, onze ogen die elkaar aanstaarde. De bel weergalmde van de gangen tot in het lokaal.
"Ga op je plek zitten."
Meteen viel ik in de rol van leerkracht en het feit dat ik zo dicht bij het punt had gestaan haar te zoenen, compleet aan het negeren.
Saved by the bell.

De laatste leerling liep naar buiten en ik sloot het lokaal. De bezwering zorgde er niet alleen voor dat het lokaal op slot bleef. Maar ook nog eens geluidsdicht was.
Ik stond voorover gebogen, mijn handen steunend op het bureau en mijn hoofd gebogen tussen mijn gestrekte. Ik kon het niet, ik kon dit niet maken. Het was verkeerd in alle opzichten. Niet alleen kwam ik nog maar heel net uit een relatie waar ik de verloving heb moeten breken. Maar ze was minderjarig, of toch nog voor een maand. Ze was mijn leerling. Een leerling!
Uit pure frustratie schoof ik al de spullen die op het bureau stonden recht, boeken vielen met een harde klap op de grond. Essays vlogen in het rond en lege potjes potions lagen in gebroken scherven op de vloer.
"Scorpius."
Ik hoorde niet alleen haar stem achter mij, maar voelde haar hand op mijn rug. Ik wist dat ze was blijven zitten, dat ze heel langzaam haar spullen had ingepakt. Ik was mij er maar al te bewust van. Maar de klik in mijn hoofd zorgde er voor dat ik al de controle verloor. De herinneringen en dromen die de afgelopen dagen waren opgekomen- ik beet zo hard op mijn lip dat deze bijna begon te bloeden, en toen draaide ik mij om.

De kast, gevuld met toverdranken, maakte een hard geluid. Sommige potjes hoorde ik breken toen ze omver vielen door de kracht waarmee ik Noemi tegen de kast had geduwd. Onze lippen, onze tongen, verwikkeld in een gevecht. Mijn handen die elk plekje van haar lichaam begonnen te herondekken. Haar blousse die ik openscheurde, knoopjes die in het rond vlogen, gevolgd door haar bh.
Haar benen had ze rond mijn middel geklemd. Onze onderlichamen al lang naakt, toen ik zwijgend bij haar naar binnen stootte. Bij elke stoot schoot ze een stukje omhoog tegen de kast, het glas dat al begon te barsten.
Ik draaide mij om, liep met haar naar mijn bureau en smeet haar er met haar buik op.
Opnieuw greep ik haar zacht bij de keel. Trok aan haar haren, en zocht haar achterste gaatje op, terwijl ik drie vingers naar binnen liet glijden.
Godzijdank voor de geluiddempende bezweribg. Het bureau bewoog onder ons gewicht, onze kreunen vulde de stilte in het lokaal toen we beiden klaar kwamen.

"Reparo."
Het was het eerste wat er werd gezegd na de vlammende sekspartij, toen ik met mijn staf naar haar kapotte blousse wees. De knoopjes vlogen er terug aan, geen kreuk in te zien. Niets dat zou verraden wat zich in dit lokaal had zitten afspelen.
Ze zat op mijn bureau, terwijl ik ergens een stoel in het lokaal naar achter had geschoven, half aangekleed. Mijn broek had ik opnieuw aan, maar mijn hemd was nog steeds open. Mijn stropdas die los rond mijn nek lag en mijn ogen gesloten.
Wat had ik verdomme gedaan?
"Scorp-" haar stem klonk bizar dicht bij. Ik had haar voetstappen wel gehoord, maar geen flauw idee hoe dichtbij ze was gekomen.
"Noemi, nee-" ik voelde haar vingers naar mijn broeksriem gaan. Hoe deze werd geopend, de knop, de rits. Ik opende mijn ogen, klaar om haar te stoppen. Dit kon niet nog eens gebeuren. Het had in eerste instantie nooit mogen gebeuren. Maar ik was nog steeds in volle opwinding.
"Dit- nee-" haar lippen vormde zich rond mijn erectie en als een tamme puppy sloot ik mijn ogen. Ze wist nog perfect hoe ik het graag had. Het juiste tempo, de juiste diepte, haar handen... alsof het nog maar van gisteren was geleden dat ze mij een laatste beurt heeft gegeven.
Ik duwde haar van mij af, nog voor ik kon klaar komen. Met haar kont viel ze op de grond. Ik kon het nu stoppen, ik moest het nu stoppen. We hadden nog maar net- mijn zelfbeheersing was niet sterk genoeg, toen ik haar met haar rug op de grond duwde, en voor een tweede keer haar string onder haar rokje vandaan trok.

En nu zat ik hier, op restaurant, met mijn ouders. Het is echt niet dat ik wat anders te doen had, zoals het verbeteren van testen. Als ze er maar geen wekelijkse afspraak van zouden maken. In mijn appartement in Londen had ik tenminste privacy gehad, maar nu ik weer op Hogwarts was.
De brieven bleven komen, en was ik blijven negeren. Al had ik daar al lang spijt van gehad, toen mijn moeder er niets beter op had gevonden om mijn laatste les van de dag te storen. Twee uur na dat ik Noemi had- ik schudde met mijn hoofd om de herinnering weg te halen, die nog diep in mijn geheugen stond gebrand.
"Is er iets?"
Ik schudde mijn hoofd op de vraag van mijn vader.
"Ga je ons dan nog vertellen waarom wij in de krant moesten lezen over je breuk met Lorelei? En je verloving?"
Ik ging met mijn handen door mijn haar.
"We waren inderdaad verloofd."
"Ik wist dat je nooit in Londen mocht gaan wonen." Begon mijn moeder. "Te ver van je thuis. Dan doe je zulke dingen. Laten we eerlijk zijn, Scorpius. Ik ben niet boos dat het gedaan is. Ik heb die meid- nou ja, ik heb ze nooit echt gemogen. Maar dat neemt niet weg dat ik niet begrijp waarom het zo plots gedaan is. Een paar dagen geleden ging het nog goed, heb je me zelf gezegd."
Ik zuchtte. "Moeten we hier echt over praten? Anders is dit diner snel over voor mij."
"Je moeder heeft gelijk. Het is goed dat ze weg is. Verloofd! Hoe haal je het in je hoofd zelfs? Jullie waren nog maar twee maand samen!"
"Kijk." Ik liet mijn bestek met een kletterend geluid op mijn bord vallen, waarvan zelfs de kristallen glazen gingen mee trillen. "Ik heb hier echt geen zin in. Het is klaar tussen ons. Dus geen verloving meer. Geen trouw. En ik kan mij volledig concentreren op de sport."
"Je blessure-" mijn vader knikte mij toe. "Hoe zit het daar mee?"
"Er komt verbetering."

Het was geen etentje geweest, maar een hele ondervraging. Nog maar eens een reden dat ik blij was dat ik wél in Londen was gaan wonen. Zouden ze mij ooit los laten? Oke, ja. Negentien is nog jong. Nog een heel leven voor mij. Maar ik was dat gedoe van hun alsof ik nog steeds die losgeslagen zestien jarige was ondertussen wel al moe.
Ik knoopte mijn stropdas wat losser, toen ik de gigantische poort weer binnen liep. Natuurlijk kon ik nu een hoop werk gaan in halen, al zouden de leerlingen het ook niet erg vinden als hun eerste punten van het schooljaar een dag later zouden komen.
In de verte, bij de trappen, zag ik Noemi lopen. Sinds de sekspartij eerder vandaag hadden we elkaar niet meer gesproken. Ik had werkelijk geen idee wat ik kon zeggen. Ik had mij niet kunnen bedwingen, het was fout wat ik had gedaan en toch, toch had het zo goed gevoeld. Ze draaide haar om, alsof ze van een afstand al kon voelen dat ik in de buurt was. Voor even keken we elkaar aan. Er waren te veel studenten in de buurt, ooit moesten we er over praten. Maar dit was niet de geschikte plek, niet het juiste moment. Dus ik wende mijn blik af en liep richting mijn eigen slaapkamer.

Het was eigenlijk mijn beurt deze nacht. Om rondes te doen in het kasteel en de leerlingen die niet in bed lagen de nodige straf te geven. Het was nog maar twee jaar geleden dat ik zelf deze gangen had bewandeld als student, en ik wist goed genoeg welke plekjes perfect waren voor geheime, nachtelijke avontuurtjes. Maar ik keek ook naar de stapels taken die ik nog moest gaan verbeteren. Mezelf in twee opsplitsen kon ik niet, en het was daarom dat ik een bezwering had uitgesproken, dat ik elk geluid zou kunnen horen van uit mijn kamer. Tot nu toe was er nog niet veel speciaals geweest. Ik had wel een aantal stemmek gehoord, maar door de voetstappen die ontbraken waren het geesten of schilderijen geweest. Af en toe kwam de geestelijke lach van Foppe ook eens boven, maar verder was het stil. Tot nu.
Ik hoorde de voetstappen al. Ik hoorde zelfs bijna het kloppen van het hart, en nog voor er op mijn deur werd geklopt had ik deze al open gedaan.
Geen andere professor of student, of het belangrijkste van al, geen Foppe die morgen kon gaan klikken. Ik keek Noemi aan, en trok haar mijn kamer binnen voor ze wel betrapt zou worden. Een slechtere plek als dit kon er niet zijn. En vooral met ons verleden zouden de verhalen al snel de ronde gaan.
"Ben je helemaal gek?"
Vroeg ik haar.
"Ik moest je spreken."
"Hier? Ik ben geen zestienjarige student meer die de regels aan zijn laars lapt. Als ze ons samen zien-"
"Jaja, blabla. Waar moest ik het anders doen? Wanneer? In het midden van je les?"
Daar had ze een punt. Zoals ik eerder vandaag nog dacht, er zou gepraat moeten worden over wat er was gebeurd. Maar had ik kunnen verwachten dat ze her risico zou nemen om helemaal tot hier te komen? De vleugel waar alle docenten gehuisvest waren? Ja, ik had het kunnen verwachten. Want Noemi Zabini was, en is nog steeds, roekeloos.
Ze keek mijn kamer rond. Maar veel was er niet te zien. De zwerkbal posters die ik in mijn schooljaren omhoog had hangen, waren nu niet meer aanwezig. Al kon ik de muren wel versieren met posters van mezelf deze keer. Nee, de kamer was saai, eentonig. Omdat ik hier ook niet zou blijven. Een kast, een bureau, een kleine eettafel zodat ik niet steeds tussen de leerlingen moest zitten, maar wel mijn eigen gekozen bed.
"Wat er eerder tussen ons is gebeurd."
Ik moest het haar mee geven, ze had wel lef om er over te beginnen. Niet dat ik het niet had. Maar ik had het nog liever uitgesteld tot ik had geweten wat ik moest zeggen.
"Ik- het brengt zoveel terug. Na 2 jaar, 2 moeilijke jaren zie ik je weer. We wisselen bijna geen woord met elkaar en dan ineens uit het niets, zonder elkaar ook maar deftig te hebben gesproken, gebeurt er dat."
"Noemi-" wat moest ik hier nu mee? Dat ik ook niet wist wat te zeggen had ook te maken met het feit dat ik geen idee zat wat ze nu verwachtte. Hoe haar gevoelens tegenover mij stonden. Want als ik Sapho moest geloven, was het nog maar heel kort geleden dat ze ons pas had weten af te sluiten.
"Ik wil niet, ik kan niet- ik kan mezelf niet toestaan om opnieuw gevoelens voor je te krijgen. Om opnieuw alles mee te maken wat mij zo pijn heeft gedaan en zoveel heeft gekost het te verwerken."
Ik schudde mijn hoofd omdat ik echt met mijn mond vol tanden stond. Had ik niet net een verloving achter de rug? Tot dat ik Noemi hier terug heb gezien, was ik haar compleet vergeten. Ik had twee jaar niet aan haar gedacht. Een herinnering die compleet vergeten en verdwenen was.
"We kunnen het ook beter niet meer doen." Besloot ik uiteindelijk. "Het is te riskant. Ik geef les aan je, les! Je bent minderjarig."
"Oh kom op." Ze rolde met haar ogen op de manier zoals alleen zij het kon. "Ik ben bijna jarig. En dat je het steekt op het hele leerling gedoe..."
"Het is niet alleen dat waar ik aan moet denken!" Mijn stem ging een niveau omhoog. "Mijn carriere. Denk je dat als ze het hier weten, de media er niet van zal smullen? Het gaat over veel meer dan alleen maar dit, deze plek Noemi! Maar over mijn hele leven. Want dit is maar tijdelijk. Wat ik thuis heb, in Londen, dat is niet tijdelijk. Dus nee, ik steek het niet alleen op de leerling situatie."
Ze keek me aan, verdrietig. Maar ze wist toch, en ze was er toch ook mee eens dat we geen seks meer konden hebben. Of was er meer? Waren haar gevoelens er nog wel?
"Waar is de Scorpius heen die leefde voor avontuur?"
"Ik heb mijn plichten, Noemi. Ik kan niet meer een los geslagen tiener zijn. Dat ben ik ook niet meer."
"We maken anders nog steeds ruzie zoals vroeger." Ze keek me aan. Met droevige ogen die vertelde dat ze duidelijk in een tweestrijd zat met haar gevoelens.
"Ja," zuchtte ik. "En dat is nu net het probleem."
Ik opende de deur van mijn slaapkamer op een kiertje, en toen de kust veilig was opende ik deze helemaal.
Ze beet op haar lip toen ze het gebaar leek te begrijpen.
"Dit maakt het voor mij wel makkelijker. De oude jij was leuker. Je bent zelf ook nog maar negentien, vergeet dat niet."
En zonder mij nog aan te kijken liep ze de gang op. Zo snel mogelijk uit het zicht.